Men kon echter pas vandaag ten vroegste naar het ziekenhuis gaan. Om kort samen te vatten: Lang. Om iets voor 8u ’s ochtends vertrokken we naar het ziekenhuis. Deze was 45 minuten rijden. Er zijn ook ziekenhuizen dichterbij, maar de röntgenfoto’s zijn daar veel duurden, en we zouden ook niet zeker zijn of ze die dag al behandeld zou kunnen worden. Hiervan waren we wel zeker bij het verdere ziekenhuis. Iets voor 9 u kwamen we daar aan. De fysiotherapeut schreef ons in en dan mochten we wachten.

Tegen 11u30 mochten we eindelijk naar de X-ray vertrekken. Eén persoon mocht met haar mee naar binnen gaan tijdens de foto. Ik was die persoon. De huismoeder had namelijk rugpijn en kon het meisje (10 jaar met Cerebral palsy) dus niet dragen. Ik moest de radiologe bijstaan om C. in de juiste positie te leggen en haar ook te troosten.

Daarna moesten we eigenlijk terug naar de wachtzaal, maar de fysio zei dat we meteen in de consulatie gang moesten gaan zitten. Ze wist namelijk dat we zo veel sneller aan bod zouden komen (wat ook zo was!). Tijdens de consultatie bleek dus, zoals verwacht, dat ze gips nodig heeft. Waarna we door werden gestuurd naar de ‘plaster room’. Hier viel me voor het eerst op hoe benadeeld kinderen met een beperking zijn in Afrika. Wij kwamen er namelijk als eerste aan. Achter ons kwamen nog twee anderen kinderen aan die gips nodig hadden of moesten bevrijd worden. de verpleegster kwam naar buiten en nam onze papieren aan (omdat wij de eerste waren). Ze keek vervolgens een keer naar C. … en pakte vervolgens de papieren van de andere twee kinderen aan en nam hen eerst mee naar binnen. Wij moesten dus wachten tot dat zij eerst behandeld werden. Volgens de fysiotherapeut is dit typisch voor Afrika: kinderen zonder beperking zijn belangrijker dan kinderen met beperking. Toen wij eindelijk binnen konden, waren ze wel vriendelijk tegen ons en haar.

Je zag duidelijk een verschil na het gips leggen. C. kan zelf niet praten, maar je zag aan haar gezicht dat de pijn veel minder was. Ze is kort daarna in slaap gevallen, iets dat ze door de pijn al twee nachten niet had kunnen doen. Ze kreeg ook pijnstillers mee zodat ze bijna geen pijn meer voelt.

Uiteindelijk tegen 14u waren we terug buiten. De fysio belde dan pas naar de broeders om ons te kunnen komen halen (ook al wisten we dat het zeker 45 minuten ging duren voor ze hier zouden staan). Door omstandigheden (die ze mij niet hebben verteld) kwamen ze pas tegen 15u45 aan in het ziekenhuis. Op te terugweg zijn we nog eens gestopt aan een supermarkt om de voorraad groenten aan te vullen) we kwamen uiteindelijk tegen 16u45 terug aan op het project. We zijn dus ongeveer 9 uur weg geweest om een gipst te laten leggen. Maar voor C. was het echt de moeite waard.