Murchison falls

Mijn laatste dagen in Oeganda bracht ik door in Murchison falls. Dit is een nationaal park van bijna 4000 km2 . Hier zijn we met een groep van 16 voor drie dagen naartoe gegaan. De eerste ochtend begon met de driver die een half uur te laat was (Afrika ?).

Als je als blanke persoon rijd door de dorpen van Afrika, word er constant naar je gezwaaid en roepen alle kinderen naar je. Het is namelijk een hele beleving voor hen om een muzungu te zien. Het was super schatting om te zien hoe kinderen plots stopte met spelen om naar ons te wuiven. Onderweg naar het park zijn we eerst gestopt in de Rhino sancuary, waar we op zoek gingen gaan naar enkele van de 20 enigste nog wilde neushoorns in Oeganda. We hadden geluk want we vonden ze al na een halfuur. Nog meer geluk aangezien ze goed in het zicht lagen, terwijl normaal gezien je al geluk hebt als je een poot ziet uitsteken vanonder de struik.

Na het eten reden we verder naar het park, waar we juist voor zonsondergang aankwamen. Het park is zo groot, dat we pas na een uur rijden bij onze slaapplek (vlak bij de Nijl) aankwamen. Aangezien het te gevaarlijk is nog iets te doen na zonsondergang (De nijlpaarden komen dan uit de Nijl), zijn we na het avondeten gaan slapen.

’s Ochtends zijn we vroeg op gestaan voor de drukste dag van onze trip. Op zeker te zijn dat we op de eerste ferry zaten die de Nijl overstak stond we al om 6:30 bij de Nijl (de ferry vertrekte pas om 7u. vanop de oever konden we zonsopkomst zien (dit was heel mooi). Doordat we zo vroeg in het park waren, waren de dieren nog niet zo erg afgeschrikt door de auto’s en liepen ze nog dichter in de buurt van de wegen. We konden de wilde dieren van zeer dichtbij zien. We zagen onder anderen: Giraffen, olifanten, leeuwen, herten, waterbokken, hyena’s, nijlpaarden, buffels, verschillende roofvogels, gieren, …

ze liepen ook gewoon door elkaar, wat heel mooi was om te zien. We zagen zelf een hyena lopen achter een jong hertje. Het hertje heeft gewonnen! Op een gegeven moment stapten we uit bij een meertje om foto’s te trekken. Het meertje vlak achter ons lagen enkele nijlpaarden en naast ons was ook juist een kudde buffels aan het trekken. Een ervaring als dat maak je niet zo snel mee.

Tegen de middag waren we terug in het kamp, maar enkel om even te eten, want tegen twee uur waren we terug weg. Deze keer gingen we op een twee uur durende boot rit die ons tot enkele honderden meters voor de watervallen afzetten. Vandaar zijn we te voet de naar boven zijn geklommen. Van boven hadden we een mooi uitzicht op de watervallen. Het was een zeer uitputtende wandeling, maar zeker de moeite waard.

’s Avonds sliepen we niet in het kamp maar gingen we slapen in Banda’s bij een gezin dat vlak naast het park woonde (een soort hotel maar dan in eigendom van de plaatselijke bevolking. We sliepen met 10 in één banda (inclusief de insecten, wormen, muggen, muggennet met gaten en bedden zonder kussens) je kon er echt ervaren hoe het is voor de plaatselijk bevolking om er te wonen zonder al die luxe die wij in het westen hebben. Onze wekker hoefden we niet te zetten, want daar zorgde de haan voor bij zonsopgang.

Na het snelle ontbijt gingen we terug het park in om een chimptracking te doen. De chimpansees maakte het ons niet gemakkelijk om ze te vinden. Na 3 uur wandelen in het woud was het enigste dat we vonden, enkele stronten en de afdrukken van hun handen en voeten. Vlak voor we gingen opgeven, kregen de ranger een telefoon om te zeggen dat ze gespot waren aan de andere kant van het park. Hier gingen we dus snel naartoe met de auto. Uiteindelijk zagen we dan nog twee chimpansees die de groep waren kwijtgeraakt en dus zelf ook op zoek naar hen was. Zo had onze wandeling toch nog een leuk einde.

Kortom de trip was een groot succes

Op weg naar huis stopte we nog in een restaurant. In Afrika werkt een restaurant op de volgende manier. Wiens bestelling de keuken het eerste bereikt, wordt het eerste bediend. Het maakt niet uit of twee tafels tot dezelfde groep behoren of niet. Wij zaten verdeeld over twee tafels en blijkbaar had de bestelling van de andere tafel de keuken eerder bereikt want tegen de tijd dat wij ons eten kregen werd er bij hen het dessert al opgediend, maar zelf de trage bediening kon dit weekend niet meer verpesten.

Op weg naar huis hebben de meeste van ons geslapen, volledig uitgeteld van het leuke weekend.

terugkeer

De dag na Murchison was ook direct ook de dag van mijn terugkeer.

Kort samengevat was deze reis een enorme ervaring voor mij. Ik heb mij enorm geamuseerd en ik zal deze reis ook nooit meer vergeten. Het is met veel pijn in mijn hard dat ik heb afscheid genomen van het land. Maar ik ben ook blij dat ik iedereen kan terugzien.

Zoals beloofd zullen nu alle foto’s op de blog verschijnen

laatste dag op het project

Vandaag was mijn laatste dag op mijn project. Ik had mezelf voorgenomen om niet te huilen. Dit is me ook gelukt. Hoewel ik het even wel moeilijk had toen dat de schoolkinderen een afscheidsliedje begonnen te zingen. Ik was wel blij dat voor de rest het een gewone dag was. Ik vond dit leuker om mee af te sluiten dan als er iets voor mijn georganiseerd werd. Het moment van mijn vertrek zelf was wel moeilijker. Er was altijd wel iemand aan wie ik vaarwel moest zeggen en altijd mensen die al begonnen te vragen wanneer ik terug zou komen. Gelukkig beseften de meeste kinderen niet dat ik weg ging.

ma 24/7

Voor wie dit nog niet wist, vandaag was mijn verjaardag. Ik had daarom nam ik cake mee om aan de kinderen te geven. Daarboven op is morgen N de andere vrijwilliger op mijn project morgen jarig. Dus hebben we samen getrakteerd.

Het was al bij al een normale dag, behalve dat er rond de middag zeer veel gezongen werd. Zowel de broeders als de kinderen hadden voor ons gezongen. Ik heb ook een speech gehouden (ook al voor mijn afscheid, zodat ik ‘hopelijk’ dat donderdag niet meer hoef te doen, maar ik betwijfel het). Doordat er in de voormiddag veel vrijwilligers waren, was de fysio veel vroeger klaar. We zijn een uur vroeger weggegaan, omdat er niets meer te doen was en de meeste kinderen waren aan het slapen of aan het dansen met de broeders.

Voor we naar huis zijn gegaan, zijn we nog gepasseerd aan de craft market, waar ik een hand gebonden boek heb gekocht, die ik als fotoboek voor deze reis ga gebruiken.

Lake Mburo 22/7-23/7

Na ongeveer 1,5 uur rijden passeerden we aan de evenaar. We vonden het best wel leuk om in een stap van de zomer naar de winter te gaan (even vergeten dat ze hier enkel droog en regen seizoen hebben). Het was opvallend kouder aan de andere kant van de evenaar.

Na een paar keer verloren rijden en een klein ongeluk waarbij de bumper en de reserveband van het busje vielen, (de band had de driver gewoon in de koffer gelegd. Toen J. die later opendeed, rolde hij daar uit en mocht ze erachter aan rijden) zijn we aangekomen bij het nationale park. Spijtig voor ons begon het dan juist te regenen, waardoor de geplande boot rit uitgesteld moest worden tot de dag erna. Gelukkig hadden we op de heenrit wel al wat zebra’s, antilopen, maki’s en bavianen gezien. We gingen dan maar na het eten gaan slapen in onze banda’s (leemhutjes).

Om toch nog alles te doen wat we wouden doen, zonder dat we een extra dag moesten betalen, zijn we heel vroeg opgestaan. We zijn dan begonnen aan de wandelsafari. Door de regen waren de dieren echter verspreidt geraakt over het park, waardoor we er niet zoveel gezien hebben bij de waterpoel. Op de terugweg naar het kamp hebben we meer dieren gezien dan tijdens de wandeling, maar de wandeling was voor het uitzicht wel al de moeite waard.

De boot rit was ook zeer mooi, we hebben honderden nijlpaarden en tropische vogels gezien, en ook twee krokodillen. Daarna hebben nog gebrunched, voor we vertrokken om op tijd het park uit te zijn. Op de terugweg hebben we allemaal op het dak van het busje gezetten, om zo nog een laatste keer de wilde dieren te kunnen spotten.

Kort samengevat hebben we nijlpaarden, tropische vogels, zebra’s, waterbokken, buffels, zebra’s, bavianen, maki’s, … gezien. De Big 5 gaan we volgende week in Murchison falls zien.

do 20/7

Een van de kindjes heeft 2-3 dagen (We weten niet precies wanneer het gebeurd is, omdat de andere kinderen, die getuigen waren, het niet durfden melden) geleden haar arm gebroken. Mogelijk is ze door een van de oudere kinderen uit haar bedje gepakt en is toen op de grond gevallen.

Men kon echter pas vandaag ten vroegste naar het ziekenhuis gaan. Om kort samen te vatten: Lang. Om iets voor 8u ’s ochtends vertrokken we naar het ziekenhuis. Deze was 45 minuten rijden. Er zijn ook ziekenhuizen dichterbij, maar de röntgenfoto’s zijn daar veel duurden, en we zouden ook niet zeker zijn of ze die dag al behandeld zou kunnen worden. Hiervan waren we wel zeker bij het verdere ziekenhuis. Iets voor 9 u kwamen we daar aan. De fysiotherapeut schreef ons in en dan mochten we wachten.

Tegen 11u30 mochten we eindelijk naar de X-ray vertrekken. Eén persoon mocht met haar mee naar binnen gaan tijdens de foto. Ik was die persoon. De huismoeder had namelijk rugpijn en kon het meisje (10 jaar met Cerebral palsy) dus niet dragen. Ik moest de radiologe bijstaan om C. in de juiste positie te leggen en haar ook te troosten.

Daarna moesten we eigenlijk terug naar de wachtzaal, maar de fysio zei dat we meteen in de consulatie gang moesten gaan zitten. Ze wist namelijk dat we zo veel sneller aan bod zouden komen (wat ook zo was!). Tijdens de consultatie bleek dus, zoals verwacht, dat ze gips nodig heeft. Waarna we door werden gestuurd naar de ‘plaster room’. Hier viel me voor het eerst op hoe benadeeld kinderen met een beperking zijn in Afrika. Wij kwamen er namelijk als eerste aan. Achter ons kwamen nog twee anderen kinderen aan die gips nodig hadden of moesten bevrijd worden. de verpleegster kwam naar buiten en nam onze papieren aan (omdat wij de eerste waren). Ze keek vervolgens een keer naar C. … en pakte vervolgens de papieren van de andere twee kinderen aan en nam hen eerst mee naar binnen. Wij moesten dus wachten tot dat zij eerst behandeld werden. Volgens de fysiotherapeut is dit typisch voor Afrika: kinderen zonder beperking zijn belangrijker dan kinderen met beperking. Toen wij eindelijk binnen konden, waren ze wel vriendelijk tegen ons en haar.

Je zag duidelijk een verschil na het gips leggen. C. kan zelf niet praten, maar je zag aan haar gezicht dat de pijn veel minder was. Ze is kort daarna in slaap gevallen, iets dat ze door de pijn al twee nachten niet had kunnen doen. Ze kreeg ook pijnstillers mee zodat ze bijna geen pijn meer voelt.

Uiteindelijk tegen 14u waren we terug buiten. De fysio belde dan pas naar de broeders om ons te kunnen komen halen (ook al wisten we dat het zeker 45 minuten ging duren voor ze hier zouden staan). Door omstandigheden (die ze mij niet hebben verteld) kwamen ze pas tegen 15u45 aan in het ziekenhuis. Op te terugweg zijn we nog eens gestopt aan een supermarkt om de voorraad groenten aan te vullen) we kwamen uiteindelijk tegen 16u45 terug aan op het project. We zijn dus ongeveer 9 uur weg geweest om een gipst te laten leggen. Maar voor C. was het echt de moeite waard.

wo 19/7

Vandaag is de eerste dag dat ik niet alleen op het project ben. Een nieuwe vrijwilliger is erbij gekomen. Spijtig voor haar, niet bepaald de gepaste dag om te beginnen. Het was namelijk foundersday van de Missionaris op the poor Broeders. Het was hierdoor was er heel wat chaos op het project. Het is ons toch gelukt om de dag door te komen!

Na het werk werd ik opgehaald door een lid van de Rotary om naar hun meeting te gaan. Deze keer moest ik optreden als gaspreker. Dit is vrij goed gegaan. Ik heb hen verteld wie ik ben en wat ik hier doe, hoe de Innerwheel in België werkt, … Op het einde kreeg ik veel lof en zelf een ‘certificate of appriciation’. Aankomende maandag kunnen de vlaggen uitgewisseld worden tussen Rotary of Mengo en Innerwheel van Gaasbeek. Dit werd mij beloofd, maar ze zijn het vergeten. hopelijk vergeten ze het morgen niet.

Daarna moest ik snel door om naar een restaurant te gaan, waar alle vrijwilligers van Doingoood hadden afgesproken. Toen ik vertrok met de boda boda was het nog licht, dus ik dacht dat ik tegen schemeren wel zou aankomen. Ik had er echter niet op gerekend dat ik drie kwartier zou onderweg zetten. Het was best wel eng om in het donker te rijden, zeker voor een blanke persoon. Elke keer dat we stopten dacht ik dat iemand mijn zak zou stelen. Gelukkig is dit niet gebeurd en kwam ik uiteindelijk (maar veel te laat) toch bij het restaurant aan, juist voor het eten geserveerd werd. Volgens onze coördinaten hebben we het record verbroken met meeste vrijwilligers (namelijk 27). Het was een Italiaans restaurant, dus het was lekker om eens goed westers te eten. Een uber rit met een chauffeur die de helft van ons heeft proberen op te lichten (niet mijn chauffeur, oef …) is iedereen toch veilig thuisgeraakt.

di 18/7

Ik heb vanochtend mijn snoezelmateriaal meegenomen naar mijn project. Met de mobiel die ik gemaakt had, kon ik moeilijk op de boda boda, dus heb ik een über besteld. Hij stond op de verkeerde plek geparkeerd, maar na twee keer telefoneren kon dit uiteindelijk opgelost geraken. De kinderen keken wel raar op toen ik met al dat materiaal binnen liep.

Mijn plan was om het materiaal te introduceren tijdens het geven van de fysiotherapie. Ik dacht dat dit de beste manier zou zijn om het nut ervan duidelijk te maken aan iedereen. Ik dacht ook dat de fysiotherapeut waarschijnlijk het meeste gebruik van zou maken. De afgelopen weken was zij namelijk de enige die gebruik maakten van het surprise eitje met zaadjes in, dat wel al aanwezig was. Als zij duidelijk verstond tegen volgende week, wat het doel en nut van het materiaal is, kon zij het ook uitleggen aan de broeders (die er pas terug zijn, wanneer ik al weg ben). Ze was echter vandaag niet aanwezig. Ik heb mijn uitleg wel al gedaan aan de tijdelijke hoofdbroeder en aan enkele broeders die erachter vroegen. Enkele materialen heb ik al geprobeerd bij een aantal van de kinderen. In het begin waren ze wel wat achterdochtig en verward, omdat ze dat nog nooit, gezien of gevoeld hadden. Maar na de verbazing zag ik wel dat ze ervan genoten.